این شعر طنز را با احشاش بخوانید
امواج پرخروش ابهت نهفته اشت -هر کش مرا بدیده همین را بگفته اشت- در من هر آنچه هشت ،نیاژی اشت و پاک با طرحی اژ شفا و شمیمیت و خلوش مردانگی ،محبت و لوطی گری و هوش (خیلی شفات خوب دیگر هم بژار روش) در فهم من بکوش آنک شب اشت و ماه در آب اشت و من در اوج وینک منم شوار بر این حلقه های دود
پرواژ می کنم تا انتهای نیلی این گنبد کبود من اژ ژمانه جور و جفاها کشیده ام اژ مردم حشود ناحق شنیده ام در حبه های روشن انگور عکشی ژ روی تیره ی دلدار دیده ام من آبدیده ام *** در رمژ و راژهای شیاشت بشیار واردم هر شب کنار بشتر رویایی بشاط وقتی که فوت های محکم و شنگین در تنگنای چوبی وافور می کنم تفشیرهای ناب شیاشی را
بلغور می کنم
افشوش و ای دریغ آژادی بیان به شخندان نمی دهند اعجاژ بی رقیب بیانم را
انکار می کنند با خیل عاشقان شمیمی بشیار دشمنند آه ای جهانیان در شهر ما حقوق بشر را پامال می کنند تریاک ناژنین را اینجا آتیش می ژنند و یا چال می کنند من در حیاط منژل خودم
آژادی عمل که ندارم هیچ اژ حق انتخاب هم به دورم این منتهای جور و جفا نیشت *** با این همه
ای ناژنین پشر! دور هر آنچه عقل تو را ژایل کند مرو ژیرا هر آن که رفت ،چپو شد از اوج آشمان افتاد روی ژمین و ولو شد!!!!